بررسی وایت پیپر اتریوم: بستری برای پروژه‌های کریپتویی

اتریوم به عنوان دومین ارز دیجیتال بزرگ جهان، بستری منحصر به فرد برای ساخت و راه‌اندازی پروژه‌های مبتنی بر بلاکچین به شمار می‌آید. به نوعی می‌توان گفت که اتریوم مانند یک ابرکامپیوتر عظیم عمل می‌کند که نرم‌افزارهای مختلف می‌توانند بر روی آن اجرا شوند. در این مقاله، به بررسی وایت پیپر اتریوم به عنوان مهم‌ترین پلتفرم برای توسعه اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز خواهیم پرداخت. در ادامه با تاریخچه اتریوم، وایت پیپر آن و سایر جزئیات همراه ما باشید.

 

وایت پیپر چیست؟

وایت پیپر یا سفیدنامه، سندی است که ویژگی‌ها، عملکردها و مشخصات فنی یک پروژه را به تفصیل شرح می‌دهد. این مستند معمولاً توسط تیم‌های توسعه‌دهنده پروژه‌های مختلف، از جمله پروژه‌های کریپتوکارنسی، منتشر می‌شود و به جامعه بلاکچین و کارشناسان حوزه ارزهای دیجیتال عرضه می‌گردد. این سند نه تنها برای پروژه‌های کریپتویی، بلکه برای استارت‌آپ‌های مختلف حوزه تکنولوژی نیز کاربرد دارد. در وایت پیپر، جزئیات مختلفی مانند مکانیزم اجماع، معماری شبکه، کنترل تأمین ارز دیجیتال و فناوری‌های به کار رفته شرح داده می‌شود. گاهی اوقات تحلیل‌های اقتصادی و مدل‌های کسب‌وکار نیز در آن گنجانده می‌شود.

 

وایت پیپر اتریوم: نخستین سند از سوی ویتالیک بوترین

نسخه اصلی وایت پیپر اتریوم برای نخستین بار در سال ۲۰۱۴ توسط ویتالیک بوترین، بنیان‌گذار اتریوم، پیش از راه‌اندازی رسمی این پروژه منتشر شد. این مستند به همراه به‌روزرسانی‌های مختلف به منظور تکمیل ویژگی‌های اتریوم در طول زمان، در وب‌سایت رسمی این شبکه، ethereum.org، در دسترس قرار دارد.

 

محتویات وایت پیپر اتریوم: راهنمای کامل از تاریخچه تا کاربردها

در این وایت پیپر، اطلاعات جامع و مفصلی در مورد اتریوم ارائه شده که شامل تاریخچه این شبکه، نحوه عملکرد آن، و همچنین جزئیات فنی به‌روز است. از مواردی که در این سند پوشش داده شده می‌توان به مواردی چون تاریخچه توسعه اتریوم، اسکریپ‌نویسی، استخراج و همچنین پیش‌بینی قیمت اشاره کرد.

 

تاریخچه اتریوم: از ایده تا اجرا

اتریوم برای نخستین بار در سال ۲۰۱۳ توسط ویتالیک بوترین، یک برنامه‌نویس روسی-کانادایی، معرفی شد. در ابتدا، برای جذب سرمایه‌گذاری برای پروژه اتریوم، از بیت کوین استفاده شد و پس از آن، در سال ۲۰۱۴ فرآیند ساخت و توسعه زیرساخت‌های آن آغاز گردید. در نهایت، در سال ۲۰۱۵، اتریوم با ۱۰۰ میلیون کوین آغاز به کار کرد و پس از آن تولید کوین‌ها به تدریج افزایش یافت.

 

هدف اتریوم: ارتقاء بلاکچین‌ها و قراردادهای هوشمند

در وایت پیپر اتریوم، هدف اصلی این پروژه به‌طور واضح ذکر شده است: ترکیب و بهینه‌سازی مفاهیم اسکریپت، آلت‌کوین‌ها و پروتکل‌های مختلف بلاکچینی به‌گونه‌ای که توسعه‌دهندگان بتوانند اپلیکیشن‌هایی مقیاس‌پذیر و استاندارد ایجاد کنند. این کار از طریق طراحی بلاکچینی با زبان برنامه‌نویسی تورینگ کامل انجام می‌شود که به هر فرد امکان می‌دهد قراردادهای هوشمند ایجاد کرده و اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز بسازد. اتریوم علاوه بر این که امکان تنظیم قوانین خاص و فرمت‌های تراکنش را فراهم می‌آورد، اجازه می‌دهد تا قراردادهای هوشمند به‌صورت خودکار و تنها با برآورده شدن شرایط مشخص، اجرا شوند. این قابلیت‌ها اتریوم را از سایر پروژه‌های بلاکچینی متمایز می‌کند.

 

عملکرد اتریوم به زبان ساده

مهم‌ترین بخش وایت پیپر اتریوم، معرفی این شبکه به زبان ساده است. زمانی که ساتوشی ناکاموتو در ژانویه ۲۰۰۹ شبکه بیت کوین را راه‌اندازی کرد، به طور هم‌زمان دو مفهوم جدید و پیچیده را معرفی نمود. اولین مفهوم، ارز دیجیتال بیت کوین است که به عنوان یک سیستم پرداخت همتا به همتا عمل می‌کند و بدون هیچ نوع پشتوانه‌ای ارزش خود را حفظ می‌کند. اگرچه بیت کوین هیچ پشتوانه رسمی ندارد، اما توانسته است به عنوان یک واحد پولی در سطح جهانی شناخته شود و نوسانات قیمتی زیادی را تجربه کند، بدون آنکه وابسته به بانک‌های مرکزی باشد.
دومین مفهوم، بلاکچین مبتنی بر الگوریتم گواه اثبات کار است که امکان توافق عمومی برای ترتیب تراکنش‌ها را فراهم می‌کند. در سیستم بیت کوین، اگر فردی ۵۰ بیت کوین داشته باشد و بخواهد به دو شخص مختلف این مقدار را ارسال کند، تنها اولین تراکنش تأیید شده پردازش خواهد شد. این ویژگی مشکل بزرگی بود که دهه‌ها جلوی پیشرفت واحدهای پولی دیجیتال غیرمتمرکز را گرفت. در نهایت، بلاکچین بیت کوین به عنوان اولین راه‌حل غیرمتمرکز معتبر شناخته شد. حالا تمرکز به سمت کاربردهای دیگری از بلاکچین، به غیر از تراکنش‌های پولی، مانند سیستم‌های شناسایی و اعتبارسنجی تغییر کرده است. یکی از این کاربردها، قراردادهای هوشمند هستند.

 

قراردادهای هوشمند و عملکرد آنها

قراردادهای هوشمند، سیستم‌هایی هستند که به صورت خودکار و طبق قوانین از پیش تعیین‌شده، دارایی‌های دیجیتال را منتقل می‌کنند. به عنوان مثال، تصور کنید که یک قرارداد مالی وجود دارد که به فرد A این اجازه را می‌دهد که روزانه مبلغ معینی پول برداشت کند. فرد B هم می‌تواند همین قابلیت را داشته باشد. با این حال، فرد A این اختیار را دارد که مانع برداشت فرد B شود و این اجازه را به او ندهد.
این مفهوم به طور خاص با سازمان‌های غیرمتمرکز یا DAOها مرتبط است که به طور خودکار آیین‌نامه‌ها و قوانین سازمان را به صورت رمزنگاری‌شده کنترل می‌کنند.

 

اتریوم: شبکه‌ای برای قراردادهای هوشمند

آنچه که اتریوم به دنبال ارائه آن است، بلاکچینی است که به زبان برنامه‌نویسی کاملاً قابل توسعه طراحی شده است. این شبکه به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهد که قراردادهای هوشمند بسازند و به طور عمومی در آن کدهای مورد نظر خود را اجرا کنند. اتریوم این قدرت را دارد که سیستم‌های نوآورانه‌ای که حتی شاید امروز قادر به تصور آن‌ها نباشیم، ایجاد کند. همه این موارد تنها با نوشتن چند خط کد قابل پیاده‌سازی هستند.

 

اجزای حساب اتریوم

طبق وایت پیپر اتریوم، هر حساب اتریوم شامل چندین جزء اصلی است که عبارتند از:
نانس: شمارنده‌ای برای اطمینان از این که هر تراکنش تنها یک بار پردازش می‌شود.
موجودی اتر: میزان اتر موجود در حساب.
کد قرارداد: اگر حساب به یک قرارداد هوشمند مربوط باشد.
ذخیره‌سازی حساب: اطلاعات ذخیره‌شده مربوط به وضعیت حساب.

 

کاربردهای اتریوم: از مالی تا غیرمالی

در وایت پیپر اتریوم، کاربردهای مختلف این شبکه به دسته‌های مختلف تقسیم شده‌اند:
کاربردهای مالی: این شامل ارزهای دیجیتال، قراردادهای مشتقات مالی، کیف پول‌های پس‌انداز، وصیت‌نامه‌ها و حتی برخی از قراردادهای کاری در مقیاس بزرگ می‌شود.
کاربردهای نیمه‌مالی: در این دسته، پول نقش مهمی ایفا می‌کند، اما در کنار آن، جنبه‌های غیرمالی نیز در نظر گرفته می‌شود. به عنوان مثال، پاداش‌هایی که برای حل مسائل پیچیده محاسباتی در نظر گرفته می‌شود.
کاربردهای غیرمالی: این دسته شامل برنامه‌هایی مانند رأی‌گیری آنلاین و حکومت‌داری غیرمتمرکز می‌شود که هیچ جنبه مالی در آنها وجود ندارد.
 

مثال‌هایی از کاربردهای اتریوم

برخی از کاربردهای اتریوم که در وایت پیپر به آن اشاره شده، عبارتند از: کیف پول‌های پس‌انداز، بیمه محصولات کشاورزی، خوراک‌دهی داده‌های غیرمتمرکز، ضمانت چندامضائی هوشمند، پردازش ابری، قمار همتا به همتا، پیش‌بینی بازارها.

مفهوم ارز دیجیتال غیرمتمرکز: چه چیزی باعث تفاوت آن می‌شود؟

وقتی صحبت از سیستم‌های غیرمتمرکز به میان می‌آید، مفهوم آن به شکلی ساده به این معنی است که هیچ مقام یا نهاد مرکزی‌ای برای کنترل و نظارت بر فرآیندها وجود ندارد. برای درک بهتر این موضوع، بیایید با یک مثال روشن‌تر به آن نگاه کنیم تا محتوای وایت پیپر اتریوم برای شما کاربردی‌تر شود.
واحد پول دیجیتال غیرمتمرکز به ویژه در زمینه‌هایی همچون ثبت دارایی‌ها، مدت‌هاست که مورد توجه قرار گرفته است. در دهه‌های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰، پروتکل‌های رمزنگاری مبتنی بر اصول اولیه‌ای مانند روش Chaumian مطرح شدند که سعی داشتند ارزهای دیجیتال با درجه‌ای از حریم خصوصی بالا ایجاد کنند. با این حال، این پروتکل‌ها به دلیل وابستگی به واسطه‌های مرکزی شکست خوردند.
در سال ۱۹۹۸، «money-b» که توسط داوی وی (Dai Wei) پیشنهاد شد، اولین بار ایده‌ای را برای ایجاد پول از طریق حل مسائل محاسباتی و توافق‌سازی غیرمتمرکز ارائه کرد. اما این طرح هنوز فاقد جزئیات کافی بود و نتوانست به وضوح نشان دهد که چگونه توافق غیرمتمرکز در عمل می‌تواند عملیاتی شود.


 

چالش‌های پروتکل‌های قبلی و نیاز به روشی جدید

پروژه‌های پولی قبل از بیت کوین با مشکلات عمده‌ای مواجه بودند. علی‌رغم اینکه تحقیقات زیادی در زمینه ایجاد سیستم‌های توافق عمومی انجام شده بود، بیشتر پروتکل‌های معرفی شده نتوانسته بودند تمام چالش‌ها را حل کنند. این پروتکل‌ها فرض می‌کردند که تمام شرکت‌کنندگان شناخته شده هستند و با حاشیه‌های امنیتی خاص می‌توانند در برابر حملات مقاوم باشند. با این حال، در فضای ناشناخته، این سیستم‌ها در برابر حملات «سیبیل» آسیب‌پذیر بودند؛ حملاتی که در آن یک مهاجم می‌تواند تعداد زیادی گره جعلی را به سیستم تزریق کرده و از این طریق تراکنش‌ها را تحت تأثیر قرار دهد.
سپس ساتوشی ناکاموتو با معرفی ایده‌ای نو، الگوریتم ساده‌ای برای توافق غیرمتمرکز را در سیستم بیت کوین به کار گرفت. او با استفاده از تکنیک گواه اثبات کار، سیستمی ایجاد کرد که به گره‌ها این امکان را می‌دهد که تراکنش‌ها را در بلوک‌هایی ترکیب کرده و هر ۱۰ دقیقه یکبار فرآیند تایید انجام گیرد. این رویکرد باعث شد که بلاکچین به‌طور مداوم توسعه یابد و امنیت آن با افزایش قدرت محاسباتی نودها تقویت شود.

 

اتریوم: بستر نوآوری برای توسعه‌دهندگان

اتریوم، دومین ارز دیجیتال شناخته شده بر اساس بلاکچین، در حقیقت راه‌حل‌های نوآورانه‌ای را برای توسعه‌دهندگان فراهم کرد. این پلتفرم به‌طور خاص به توسعه قراردادهای هوشمند و اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز پرداخته است. اکثر پروژه‌های موجود در دنیای ارزهای دیجیتال که در فضای کریپتو فعال هستند، در چارچوب اتریوم ساخته شده‌اند.
درواقع، اتریوم خود یک پلتفرم غیرمتمرکز است که به توسعه‌دهندگان این امکان را می‌دهد تا برنامه‌های غیرمتمرکز خود را بسازند. این سیستم با ارائه زیرساخت‌های لازم به توسعه‌دهندگان، باعث شده که امکان ایجاد برنامه‌های مختلف بدون نیاز به واسطه‌های مرکزی فراهم شود. به طور خلاصه، اتریوم به عنوان یک بستر نرم‌افزاری باز و مبتنی بر فناوری بلاکچین عمل می‌کند و توسعه‌دهندگان را قادر می‌سازد تا اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز را طراحی و راه‌اندازی کنند.